WAT WIL JE DAT IK JE VERTEL?

SNEEUWWITTE VOGEL

 

Hoe hij vloog

met krachtige vleugels

over wilde zeeën en door

ondoordringbare wouden

voor de allerzwakste wezens

 

de sneeuwwitte vogel

voor niets terugdeinzend

voor niemand wijkend

maar altijd ijzersterk

op weg naar zijn doel

 

hoe kon hij weten

van de zwarte kraaien

die hem op de rug met valse

kraalogen al zo lang beloerden

 

op één moment van

onoplettendheid pikten ze

hem met vlijmscherpe snavels

tot de verschijning van de dood

 

hoe hij eens vloog

de sneeuwwitte vogel

met een oervast geloof in

gaan voor het recht

 

onbevreesd en ijzersterk

 

 

 

HOE KLEIN IS DE MENS NU

 

Het water komt

gulzig, uitgehongerd

huizen, land, levende wezens

alles verorberend

 

ineengeslagen vechtende handen

wanhopig barricades opwerpend

hoe klein is de mens nu

 

het verhaal van een oude

geschiedenis schrijft verwoed

een volgend hoofdstuk

 

opnieuw laat de natuur zich

de les niet lezen

 

IK HEET …

 

Als in een luchtbel gevangen

hermetisch afgesloten

daarbuiten

stemmen en geluiden

ze horen je niet

 

volumeloos

jouw uitgestoten klanken

binnen geluiddichte wanden

malen ze rond

 

de witte jassen in de ruimte

de veel te strakke blikken

drie-, viermaal prikken

in vaten veel te broos

 

ik heet, ik heet

weet je hoe ik heet

en wat er omgaat in dit lichaam

in dit op hol geslagen hoofd?

 

ik heet, ik heet

weet je hoe ik heet?

 

 

DOMME VRAAG

 

Met het gelaat van

prooizoekende roofdieren

zo kondigt elke nieuwe dag

zijn aanwezigheid aan met

altijd weer voor jou die plunjezak

waarin alleen maar steeds meer rotzooi

 

dat de tijd niet in staat is

een afvalbelt te vinden

waar gedumpt kan worden

wat jij op je rug als ballast torst

het is gewoon niet te begrijpen

 

kan die sukkel dan helemaal niets

dan alsmaar harder lopen

naar ergens wie weet waar

terwijl jij krommer en krommer bijna

bezwijkt onder zwaarder en zwaarder

 

is er een weg terug?

nee, natuurlijk niet

was dat maar zo

dan was het een fluitje van een cent

wat een akelige, domme vraag!

TOEN ALLES ANDERS WERD

 

Dat zomaar op een dag

alles anders werd

ze moesten snijden in je lijf

gif door je aderen

moesten laten stromen

als misschien een helend medicijn

tegen een onzichtbare vijand

 

jij dacht alleen maar aan je zus

die dezelfde strijd aan het

verliezen was en je vroeg

jezelf af wat je nog deed

in dat ziekenhuisbed

 

in nog zo weinig tijd

haar hand in de jouwe

dat was alles wat je wilde

 

straling door jouw huid

terwijl zij stierf

zomaar ergens op een dag

toen alles anders werd

 

 

OM ALLE WAAROMS

 

Mijn hemel, hoe lang moet

een mens erover doen

tot het besef te komen

je bent met miljarden

maar toch een eenzame pelgrim

 

dat er maar één doel kan zijn

het kan ook niet anders dan

door te lopen tot het einde

om eindelijk het antwoord te vinden

op een leven lang waaroms

 

elke dag die opkomt met

een onbekend gelaat en de uren

die zich vervolgens opdringen met

vruchteloze verlangens naar

zoveel verder dan hier

 

welke taal ooit nog te spreken

als je al geen stem meer hebt?

 IK BEN IK

 

Moet ik spreken met jouw stem

horen met jouw oren

ben ik die wie jij bent?

nééé

 

jij bent jouw eigen mooie ik

en ik, ik ben mijn ik

met mijn eigen rikketik

mijn ogen en mijn brein

die mij gegeven zijn

 

ben jij die wie ik ben?

nééé

 

ik ben mijn eigen lieve ik

en jij, jij bent jouw ik

met jouw eigen rikketik

en wie je bent geworden

vanaf je werd geboren

 

jij bent jouw ik

en ik mijn ik

dus zijn we allebei een ik

met een eigen rikketik

 

 

VOLTOOIDE TIJD

 

Het gordijn van nevel opentrekken

de herinneringen ontsluiten

durven omhelzen wat eens was

 

achter elke traan een voltooide tijd

niets keert weer

alles is eindig

 

met trillende handen

de foto’s bekijken van

het lijkt een veel te ver verleden

 

leren dealen met het heden

waarin het martelend besef

van niet meer

nooit meer een terugreis

 

niets keert weer

alles is eindig

NOVEMBER HUILT

 

Nu er alleen nog stilte is
als ook dit uitgeholde hart dat
veel te lang die onmacht voelde
geteisterd 
slechts ingeslikte tranen dronk

cirkelen gedachten rond
in altijd weer
het laatste beeld aan jou
terwijl herinneringen kleven aan
willen terugdraaien van de tijd

het was een onbegonnen strijd
oneerlijk ook en niet te winnen
een krachtmeting tussen een reus
en een te kleine dwerg

november huilt nog steeds
om wat uit haar werd weggekaapt
uniek een mens
te mooi om te verliezen

het was een onbegonnen strijd
oneerlijk ook en niet te winnen

 

 

 

 

 STEEN VOOR STEEN

 

Alerte wachter aan jouw hart
mijn hoopvol oor scherp
aan jouw lippen
misschien, o ja, misschien
breekt door blokkades heen
wat veel te lang al in
hardnekkig zwijgen is gemetseld

 

ik beitel steen voor steen
los van de vesting die rondom
zelfs elke flinter zonlicht
tot een versperring is

 

wil ik ontpluizen wie je bent
en welke naam je is gegeven
achter het masker dat je showt
ik wil tot in je aderen weten

 

door de blokkades heen
vergruis ik steen na steen

 

 

 

FLUISTER SLECHTS

Zacht, zachter nog
praat niet mijn oren doof
nu ik schoffel en maai
mijn gazon van louter woorden

pluk niet mijn bloemen van taal
zonder te zien en voelen
hoe zij openbloeiden
in de tuin van mijn ziel

wil je noemen van mijn naam
letter voor letter
fluister slechts

 

 

 

KANSLOOS

 

Dat beeld herinner ik mij ook

jouw gezicht in dat kussen

en toen ik je vroeg waarom, zei je

omdat ik anders huilen moet

 

ik streelde je onbehaarde hoofd

waarop minuscule stoppeltjes

hoop gaven op een nieuwe oogst

 

ik wilde dat jouw tranen

over alle dijken heen

zouden stromen als rivieren

opdat je misschien nog

een kans zou hebben

 

maar in het sneeuwwit van dat kussen

ankerde jouw gezicht zich

muurvast in een stilte

 

ik streelde je onbehaarde hoofd

 

 

NU ER DIE STILTE HANGT

 

Wiens kind ben ik geweest

wat heb ik ooit geweten

dan enkel maar het heden

van wie mij borgen in hun schoot

 

onzichtbaar voor elk oog

altijd onuitgepakt gebleven

hun koffers in die donkere hoek

met niet te openen sloten

 

soms snerpten heel opeens wat kreten

als ijzel door de kamers

ontweken stille tranen

de beklemming van mijn vragen

 

en nu het stil geworden is

blijft er dat wroeten naar verledens

waarvan ik nooit de sleutels had

 

wiens kind ben ik geweest?

 

MIJN BETERE IK
(voor mijn dierbare zus Suzette)

 

We voeren dezelfde strijd
jij en ik
we houden elkaar vast
ik jou en jij mij
en we beseffen allebei
wat niemand weten kan

 

ik zoek mijn betere ik
omdat jij zegt dat
dat het beste is
de woede die ik voelen kan
jij vindt dat niet oké

 

jouw pijn is meer dan
ik kan dragen
als niet zo lang geleden
woedt er die onmacht weer

 

mijn kracht gaat onder
met de jouwe
getooid met duizend doornen
tergt nu dat branden van de zon

 

ik wou dat ik jou redden kon
mijn dierbare, betere ik

 

 

WIE WEET?

 

Als alle deuren en

ramen gesloten zijn

herinneringen zich

ongevraagd opdringen

en ondoordringbaar de

muren lijken zonder zelfs

maar een nooduitgang

 

waarheen te gaan met

een krijsend hart dat zichzelf

verdrinkt in eigen tranen?

 

binnen omsluitend beton

een verdoolde stem die

niet gehoord, nooit gehoord

opgaat in de oorverdovende echo

van alom slechts de stilte

 

en niemand weet, o niemand weet

ZWARTE LINTEN

 

Sneeuwwit het laken
het kraakte veel te luid
wanneer ik het bewoog

 

jij lag zo stil, doodstil
dat zelfs het fluisteren
van mijn stem
als donderslagen klonk

 

wist jij dat angst kon klappertanden
als koude koorts doorheen je lijf?

ik wilde je niet kwijt

niet daar, niet toen
omgeven door reeds
uitgedraaide apparaten

 

maar toch, je stierf
niet meer bewust van mij
en onomkeerbaar tooide het tij
de dag met zwarte linten

 

 

 

 

ZOEKTOCHT

 

Hoe de bomen in lange rijen stonden
wij er tussenin als dwergen leken en
uitkeken over het pad voor ons
dat zich uitstrekte in oneindigheid

 

we sjokten voort en spraken niet uit
hoe vermoeid we al waren, zwegen
alsof elk woord had kunnen verbreken
waar we volhardend in bleven geloven

 

alsmaar volgend de trek van de
vogels boven ons, sneeuwwit en met
hun vleugels scherend langs de wolken

licht zwevend op de rug van de wind

 

daar waarheen zij trokken
moest het zijn dat wij eindelijk
terug konden vinden wat wij
zomaar ergens waren kwijtgeraakt

 

en hoe uitgeput we al waren
we sjokten voort

 

 

NIET OVER PRATEN

 

In al jouw heersende stiltes

toch heb ik je gekend

geweten wie je was

de moeder, de vrouw

het bevochten verleden

 

altijd weer suste het heden

met één vinger op gesloten lippen

ssst

 

waar ik speurde tussen de regels

van ongelezen bladzijden

op afstand bleef je in mijn zoektocht

 

maar soms was het

alsof ik iets van een fragment vond

in de spelonken van uitgevlakte dagen

die je zwijgend als onzichtbare bagage

meedroeg op je rug

 

dan was er één vinger op gesloten mond

ssst, ssst, ssst

 

 

FINALE

 

Toen was daar jouw finale

verbijsterend mooi zoals

je ging en puntgeslepen scherp

jouw blik de laatste akte schetste

 

de wereld draaide door

terwijl een ogenblik van

o zo waardig zijn zich kleedde

zoals je was geweest

 

niet één keer keek de tijd nog om

maar snelde voort in het tumult

van veel te schelle stemmen

de dag kromp stilletjes ineen

 

WAT ONGESPROKEN BLEEF

 

Ook dat herinner ik mij nog

jouw verhaal van

hoe je eens onder het kabaal

van geweerschoten en gekrijs

moest vluchten uit je huis

 

je hart bonsde te luid

toen je in ragdunne jurk

en op blote voeten

de bescherming zocht

van de doornatte sawa’s

 

toen pas begreep ik

waarom je trilde bij

de donder van onweer en

het kloppen op deuren

zelfs de bel deed je verstarren

en in stilte ondergaan

 

maar te weinig heb ik kunnen verstaan

van wat nog huisde

in zoveel ongesproken woorden

 

 

298 MAAL EEN SALUUT

Op te warme julidagen
rijen houten kisten
en in een eindeloze keten
colonnes zwarte wagens

zoveel doden, zoveel tranen
door een stelletje barbaren
dat oorlogje speelt en moordt
en rooft en sporen van bloed
trekt over de aarde

 

een echo van verstilde stemmen
driehonderd bijna in getal
maar oorverdovend krijst hun aanklacht
die door geen tijd verstommen zal

 

op te warme julidagen
rijen houten kisten
300 bijna in getal

 

----------------------------------------

 

ZE ZIJN ALLEMAAL GEKOMEN

 

IJlend over het verre land
waar jij geen herinnering achterliet
maar met je meetorste in de
gesloten burcht van je hart

 

herken je de omhelzing van
wie je niet eerder meer terugzag
transformeren schimmen tot leven

in de stilte van het willen vergeten

altijd weer was er de dreiging van
boze dromen die de nachten gijzelden

in een laatste blik nog keten je mij vast
‘ze zijn allemaal gekomen’, zeg je

 

 

 

 

HOE LANG MEET EEN MIJL DAN?

 

Al weet ik niet
wat er schuilgaat in zijn blik
en in de klanken van zijn stem

ik ken hem in elk woord
in elke letter die hij 
vrucht geeft op papier
alsof de bloesem van een zomer

is er een tuin zo vol in bloei
als die waardoor hij 
mij toestaat te gaan 
plukt hij mij rozen zonder doornen

hoe lang meet een mijl dan
en wat betekent afstand
meer dan dichtbij?

 

 

 

DAT WAT RESTEERT

Wie kon weten dat de tijd zou komen
met handen vol zwarte bloemen en
verscholen in zijn mantel het noodlot
dat zijn ijskoude adem zou leggen over
het gelaat van unieke schepselen

maar onaangeroerd bleven de herinneringen
standvastig in hun soliditeit als een
erfenis van waardevolle schatten 


op het witte doek van gedachten
soms, als in een weerzien kuieren
ijle silhouetten in kleurige gewaden
fluisteren vertrouwde stemmen
in hun klanken van weleer

 

dan explodeert weer
die warmte binnenin mij
en bloesemt als voorheen
een glimlach om mijn mond

 

 

PROOI

 

Het was het kraken van de vloer 
de donkere schimmen op de muren 
terwijl het tikken van de uren 
te traag en snerpend luid 
als losgeslagen echo’s klonk 

jij, kind van stukgetrapte dromen 
waar was de schoot die jou eens droeg 
zo warm beschermend als een fort 
waar buiten reeds … 
was het de schaduw van het kwaad? 

wie heeft je schreeuw gehoord 
die door te zwarte nachten doolde 
en eenzaam zocht naar ergens toch gehoor 
wie ging je voor 
op zoek naar veilig land? 

jij, kind van stukgetrapte dromen 
nog ben je prooi voor roedels wilde dieren

 

 

WEERZIEN (voor Joz)

 

Alle uren, alle jaren
die ons te ver uiteen
lieten omgaan als nomaden

in een woestijn met veel
teveel fata morgana’s

 

vermoeid als wij waren
zocht jij mij
zocht ik jou
in het niets grepen onze handen
doorheen de adem van de wind

 

tot aan die dag waarop ik
bijna niet meer jouw wezen herkende
zo een te lange eeuwigheid had zich neergelegd
als een eeltlaag over ons gelaat

 

en toen ik je dan vond
vertrouwd als in een oeroud verleden
deed geen tijd er nog toe
dan onze ogenblikken samen

 

totdat wij onze eigen vertes
weer noodgedwongen moesten ingaan
maar toch met het weten
geen tijd doet er nog toe

 

 

 

ALS ...

 

Wat zou je anders doen, mijn vriend
wanneer je werd vergund
terug te gaan naar
waar je ooit begon

 

en als je mee mocht nemen
dat wat je nu vergaard hebt
aan kennis in je brein
zouden je wegen dan misschien
wat meer begaanbaar zijn

 

zou je rugzak lichter dragen
je blik wat wijzer schouwen
en zou je weten uit ervaring
hoe je een huis moet bouwen

 

wat zou je anders doen, mijn vriend?

 

 

NOEM MIJ

 

Zoek ik jou
nu en morgen
en de dagen daarna

 

in een ademteug
noem mij
in een fluistering zachtjes

 

zodat ik je opmerk
met geopende ogen 
wil ontmoeten wie je bent
in een glimp zelfs herken

 

hoe je heet
wat je denkt
wat er omgaat in jou

 

in een ademteug
noem mij

 

 

 

 

heb ik je naam ontvouwd
op mijn lippen
zo satijnzacht
dat je zou weten
wie hem sprak?

zoek mij, zoals ik jou zoek
in de nissen van de stilte
en alle spelonken van de tijd

 

nog zoveel luider dan de wind
hóór hoe ik je roep
alsmaar … en alsmaar

 

letter voor letter
zo satijnzacht
ontvouw ik je naam

 

 

HUIZE NOWHERE

 

Ik zeg dat ik je kamer mooi vind
wel een beetje klein misschien
maar dat hou ik voor mezelf

 

en ik troost je met het uitzicht
en met de grote tuin beneden
waarin fatsoenlijk rijtjesgroen

 

dat de smalle gangen
smetteloos wit en veel te lang
lijken te leiden naar een nowhere
daarover zwijg ik ook

 

je laat me foto’s zien van vroeger
en dan opeens zijn er slechts tranen
elke dag die dunne soep
en de zusters zijn niet aardig

 

ik troost je met het uitzicht
en met de tuin beneden

 

 

 

DE BOMEN HUILEN TRANEN

 

Huiverende bladeren
rillend groen
een ekster nipt
een drank van regendruppels

 

zompig
ligt de aarde
een zwerfkat zoekt
vergeefs een droge plek

 

een verveloos hek
omfort een tuin
geen leven achter ramen
de straat tekent verlaten

 

de bomen huilen tranen