GEDICHTEN van
Ingrid E. Noppen
NOVEMBER HUILT
Nu er alleen nog stilte is
als ook dit uitgeholde hart dat
veel te lang die onmacht voelde
geteisterd
slechts ingeslikte tranen dronk
cirkelen gedachten rond
in altijd weer
het laatste beeld aan jou
terwijl herinneringen kleven aan
willen terugdraaien van de tijd
het was een onbegonnen strijd
oneerlijk ook en niet te winnen
een krachtmeting tussen een reus
en een te kleine dwerg
november huilt nog steeds
om wat uit haar werd weggekaapt
uniek een mens
te mooi om te verliezen
het was een onbegonnen strijd
oneerlijk ook en niet te winnen
| GEEN BOUWEN MEER IN GROOT
Er is geen bouwen meer in groot
maar slechts miniemer nog dan klein
en ook niet langer dan een dag
kunnen je dromen zijn
geen einder nadert aan je zicht
als een kompas om op te varen
en ach, hoe sober brandt het licht
als toorts doorheen de nacht
je lijkt tot niemand zijn verworden
een piepklein stipje dat beweegt
je noemt je naam en vraagt je af
wie je ooit bent geweest
de uren klemmen in minuten
een omzien doet alleen nog pijn
met de moed der wanhoop blijven vechten
in een ongelijke strijd
er is geen bouwen meer in groot
|
MIJN BETERE IK
(voor mijn dierbare zus Suzette)
We voeren dezelfde strijd
jij en ik
we houden elkaar vast
ik jou en jij mij
en we beseffen allebei
wat niemand weten kan
ik zoek mijn betere ik
omdat jij zegt dat
dat het beste is
de woede die ik voelen kan
jij vindt dat niet oké
jouw pijn is meer dan
ik kan dragen
als niet zo lang geleden
woedt er die onmacht weer
mijn kracht gaat onder
met de jouwe
getooid met duizend doornen
tergt nu dat branden van de zon
ik wou dat ik jou redden kon
mijn dierbare, betere ik
|
STEEN VOOR STEEN
Alerte wachter aan jouw hart
mijn hoopvol oor scherp
aan jouw lippen
misschien, o ja, misschien
breekt door blokkades heen
wat veel te lang al in
hardnekkig zwijgen is gemetseld
ik beitel steen voor steen
los van de vesting die rondom
zelfs elke flinter zonlicht
tot een versperring is
wil ik ontpluizen wie je bent
en welke naam je is gegeven
achter het masker dat je showt
ik wil tot in je aderen weten
door de blokkades heen
vergruis ik steen na steen
|
ZWARTE LINTEN
Sneeuwwit het laken
het kraakte veel te luid
wanneer ik het bewoog
jij lag zo stil, doodstil
dat zelfs het fluisteren
van mijn stem
als donderslagen klonk
wist jij dat angst kon klappertanden
als koude koorts doorheen je lijf?
ik wilde je niet kwijt
niet daar, niet toen
omgeven door reeds
uitgedraaide apparaten
maar toch, je stierf
niet meer bewust van mij
en onomkeerbaar tooide het tij
de dag met zwarte linten
|
ZOEKTOCHT
Hoe de bomen in lange rijen stonden
wij er tussenin als dwergen leken en
uitkeken over het pad voor ons
dat zich uitstrekte in oneindigheid
we sjokten voort en spraken niet uit
hoe vermoeid we al waren, zwegen
alsof elk woord had kunnen verbreken
waar we volhardend in bleven geloven
alsmaar volgend de trek van de
vogels boven ons, sneeuwwit en met
hun vleugels scherend langs de wolken
licht zwevend op de rug van de wind
daar waarheen zij trokken
moest het zijn dat wij eindelijk
terug konden vinden wat wij
zomaar ergens waren kwijtgeraakt
en hoe uitgeput we al waren
we sjokten voort
|
DAT WAT RESTEERT
Wie kon weten dat de tijd zou komen
met handen vol zwarte bloemen en
verscholen in zijn mantel het noodlot
dat zijn ijskoude adem zou leggen over
het gelaat van unieke schepselen
maar onaangeroerd bleven de herinneringen
standvastig in hun soliditeit als een
erfenis van waardevolle schatten
op het witte doek van gedachten
soms, als in een weerzien kuieren
ijle silhouetten in kleurige gewaden
fluisteren vertrouwde stemmen
in hun klanken van weleer
dan explodeert weer
die warmte binnenin mij
en bloesemt als voorheen
een glimlach om mijn mond
|
NIET OVER PRATEN
In al jouw heersende stiltes
toch heb ik je gekend
geweten wie je was
de moeder, de vrouw
het bevochten verleden
altijd weer suste het heden
met één vinger op gesloten lippen
ssst
waar ik speurde tussen de regels
van ongelezen bladzijden
op afstand bleef je in mijn zoektocht
maar soms was het
alsof ik iets van een fragment vond
in de spelonken van uitgevlakte dagen
die je zwijgend als onzichtbare bagage
meedroeg op je rug
dan was er één vinger op gesloten mond
ssst, ssst, ssst
|
FINALE
Toen was daar jouw finale
verbijsterend mooi zoals
je ging en puntgeslepen scherp
jouw blik de laatste akte schetste
de wereld draaide door
terwijl een ogenblik van
o zo waardig zijn zich kleedde
zoals je was geweest
niet één keer keek de tijd nog om
maar snelde voort in het tumult
van veel te schelle stemmen
de dag kromp stilletjes ineen
|
WAT ONGESPROKEN BLEEF
Ook dat herinner ik mij nog
jouw verhaal van
hoe je eens onder het kabaal
van geweerschoten en gekrijs
moest vluchten uit je huis
je hart bonsde te luid
toen je in ragdunne jurk
en op blote voeten
de bescherming zocht
van de doornatte sawa’s
toen pas begreep ik
waarom je trilde bij
de donder van onweer en
het kloppen op deuren
zelfs de bel deed je verstarren
en in stilte ondergaan
maar te weinig heb ik kunnen verstaan
van wat nog huisde
in zoveel ongesproken woorden
|
298 MAAL EEN SALUUT
Op te warme julidagen
rijen houten kisten
en in een eindeloze keten
colonnes zwarte wagens
zoveel doden, zoveel tranen
door een stelletje barbaren
dat oorlogje speelt en moordt
en rooft en sporen van bloed
trekt over de aarde
een echo van verstilde stemmen
driehonderd bijna in getal
maar oorverdovend krijst hun aanklacht
die door geen tijd verstommen zal
op te warme julidagen
rijen houten kisten
300 bijna in getal
----------------------------------------
| CLOSE TO CLOSE
Straks mijn vlinder, zullen we dansen
vleugel aan vleugel
in het licht van de zon
tot in de extase van een eeuwige tango
zullen we onze lijven dronken drinken
met een likeur van wel duizenden bloemen
dan nog eenmaal zullen we omzien, mijn vlinder
en niet meer weten hoe ijzelend deze winters waren
straks, als we dansen
vleugel aan vleugel en
close to close
------------------------------------------
|
CONFRONTATIE
Ik heb het zo toch niet bedoeld
maar ze bleven komen
toen ik de spade had gezet
in de aarde van mijn hart
kwamen ze naar boven
ik dacht
dat ik de grond gezeefd had
het onkruid had geschoffeld
de oude wortels had getrokken
en had weggemoffeld
maar ze bleven komen
al die begraven silhouetten
toen ik de spade had gezet
kwamen ze naar boven
ik heb het zo toch niet bedoeld
als een confrontatie
tussen jou en mij
want alle wonden
die ik schreeuwde
daar hoorde jij niet bij
|
ZE ZIJN ALLEMAAL GEKOMEN
IJlend over het verre land
waar jij geen herinnering achterliet
maar met je meetorste in de
gesloten burcht van je hart
herken je de omhelzing van
wie je niet eerder meer terugzag
transformeren schimmen tot leven
in de stilte van het willen vergeten
altijd weer was er de dreiging van
boze dromen die de nachten gijzelden
in een laatste blik nog keten je mij vast
‘ze zijn allemaal gekomen’, zeg je
|
HOE LANG MEET EEN MIJL DAN?
Al weet ik niet
wat er schuilgaat in zijn blik
en in de klanken van zijn stem
ik ken hem in elk woord
in elke letter die hij
vrucht geeft op papier
alsof de bloesem van een zomer
is er een tuin zo vol in bloei
als die waardoor hij
mij toestaat te gaan
plukt hij mij rozen zonder doornen
hoe lang meet een mijl dan
en wat betekent afstand
meer dan dichtbij?
|
DAT WAT RESTEERT
Wie kon weten dat de tijd zou komen
met handen vol zwarte bloemen en
verscholen in zijn mantel het noodlot
dat zijn ijskoude adem zou leggen over
het gelaat van unieke schepselen
maar onaangeroerd bleven de herinneringen
standvastig in hun soliditeit als een
erfenis van waardevolle schatten
op het witte doek van gedachten
soms, als in een weerzien kuieren
ijle silhouetten in kleurige gewaden
fluisteren vertrouwde stemmen
in hun klanken van weleer
dan explodeert weer
die warmte binnenin mij
en bloesemt als voorheen
een glimlach om mijn mond
|
PROOI
Het was het kraken van de vloer
de donkere schimmen op de muren
terwijl het tikken van de uren
te traag en snerpend luid
als losgeslagen echo’s klonk
jij, kind van stukgetrapte dromen
waar was de schoot die jou eens droeg
zo warm beschermend als een fort
waar buiten reeds …
was het de schaduw van het kwaad?
wie heeft je schreeuw gehoord
die door te zwarte nachten doolde
en eenzaam zocht naar ergens toch gehoor
wie ging je voor
op zoek naar veilig land?
jij, kind van stukgetrapte dromen
nog ben je prooi voor roedels wilde dieren
| ONTSLUIERD
Betreden heb je
met o zo zachte schreden
de heilige aarde van mijn land
de warme wouden van mijn stiltes
en de tempel van mijn ziel
ben je binnengegaan
met fluisterende stem
en omhelzende armen
te laat
hebben mijn ogen
zich af kunnen wenden
hebben mijn handen
kunnen bouwen
muren tot een vesting
waar kan ik mij nog
een schuilplaats vinden
nu mijn gelaat
ontdaan van sluiers is? |
WAAR BEN JE TOCH?
De kamers zijn zo stil geworden
je lijkt verslonden door de tijd
waar is je lach, waar zijn je babbels
ik zoek naar je aanwezigheid
de wereld blijft gewoon maar draaien
het lijkt te wreed, bijna bizar
dat alles doorgaat zonder jou
en ik geen weg weet met mijn hart
ik zoek je steeds in elke schaduw
in al de glitters van het licht
en in gedachten streel ik alsmaar
de zachte contouren van je gezicht
waar is je lach, waar zijn je babbels
ik mis je, ach, ik mis je zo
|
ZWARTE SCHOENEN
Je had ze aan
zwarte
want dat had je gezegd
'ik wil mijn schoenen aan’
en je donkergrijze pak
je had het twee keer aan gehad
ik vond die stropdas mooi
op je revers
dat engeltje van mij
waarom?
nou ja omdat
het voelde gewoon goed
je ogen waren opgemaakt
met hier en daar wat parelmoer
ik dacht nog bij mezelf
dat als je dat zou weten
je met een ruk weer zou herrijzen
in elk geval
je had je zwarte schoenen aan
|
WEERZIEN (voor Joz)
Alle uren, alle jaren
die ons te ver uiteen
lieten omgaan als nomaden
in een woestijn met veel
teveel fata morgana’s
vermoeid als wij waren
zocht jij mij
zocht ik jou
in het niets grepen onze handen
doorheen de adem van de wind
tot aan die dag waarop ik
bijna niet meer jouw wezen herkende
zo een te lange eeuwigheid had zich neergelegd
als een eeltlaag over ons gelaat
en toen ik je dan vond
vertrouwd als in een oeroud verleden
deed geen tijd er nog toe
dan onze ogenblikken samen
totdat wij onze eigen vertes
weer noodgedwongen moesten ingaan
maar toch met het weten
geen tijd doet er nog toe
|
ALS ...
Wat zou je anders doen, mijn vriend
wanneer je werd vergund
terug te gaan naar
waar je ooit begon
en als je mee mocht nemen
dat wat je nu vergaard hebt
aan kennis in je brein
zouden je wegen dan misschien
wat meer begaanbaar zijn
zou je rugzak lichter dragen
je blik wat wijzer schouwen
en zou je weten uit ervaring
hoe je een huis moet bouwen
wat zou je anders doen, mijn vriend?
|
NOEM MIJ
Zoek ik jou
nu en morgen
en de dagen daarna
in een ademteug
noem mij
in een fluistering zachtjes
zodat ik je opmerk
met geopende ogen
wil ontmoeten wie je bent
in een glimp zelfs herken
hoe je heet
wat je denkt
wat er omgaat in jou
in een ademteug
noem mij
SATIJNZACHT
Ach, mijn lief heb ik je liefgehad
zoals de lente de ijle bomen
de zon het rillende land
heb ik je naam ontvouwd
op mijn lippen
zo satijnzacht
dat je zou weten
wie hem sprak?
zoek mij, zoals ik jou zoek
in de nissen van de stilte
en alle spelonken van de tijd
nog zoveel luider dan de wind
hóór hoe ik je roep
alsmaar … en alsmaar
letter voor letter
zo satijnzacht
ontvouw ik je naam
FLUISTER SLECHTS
Zacht, zachter nog
praat niet mijn oren doof
nu ik schoffel en maai
mijn gazon van louter woorden
pluk niet mijn bloemen van taal
zonder te zien en voelen
hoe zij openbloeiden
in de tuin van mijn ziel
wil je noemen van mijn naam
letter voor letter
fluister slechts
Klik hier om aan te passen |
HUIZE NOWHERE
Ik zeg dat ik je kamer mooi vind
wel een beetje klein misschien
maar dat hou ik voor mezelf
en ik troost je met het uitzicht
en met de grote tuin beneden
waarin fatsoenlijk rijtjesgroen
dat de smalle gangen
smetteloos wit en veel te lang
lijken te leiden naar een nowhere
daarover zwijg ik ook
je laat me foto’s zien van vroeger
en dan opeens zijn er slechts tranen
elke dag die dunne soep
en de zusters zijn niet aardig
ik troost je met het uitzicht
en met de tuin beneden
DE BOMEN HUILEN TRANEN
Huiverende bladeren
rillend groen
een ekster nipt
een drank van regendruppels
zompig
ligt de aarde
een zwerfkat zoekt
vergeefs een droge plek
een verveloos hek
omfort een tuin
geen leven achter ramen
de straat tekent verlaten
de bomen huilen tranen
KANSLOOS
Dat beeld herinner ik mij ook
jouw gezicht in dat kussen
en toen ik je vroeg waarom, zei je
omdat ik anders huilen moet
ik streelde je onbehaarde hoofd
waarop minuscule stoppeltjes
hoop gaven op een nieuwe oogst
ik wilde dat jouw tranen
over alle dijken heen
zouden stromen als rivieren
misschien had je dan nog een kans
maar in het sneeuwwit van dat kussen
ankerde jouw gezicht zich
muurvast in een stilte
ik streelde je onbehaarde hoofd
|
